Seefudiin quduz
almalik mudafar seefudiin quduz maxamuud bin mamduud (afka carabiga; الملك المظفر سيف الدين قُطُز محمود بن ممدود), waa suldaanka mamaaliikta, waana halyeygii ku jabiyay tataarka dagaalkii ceynu jaaluut kana xureeyay dhulka shaam, xilka waxa uu haayay wax ka yar hal sano, sanadkii 1260 ayaa la dilay
Seefudiin quduz | |||||
---|---|---|---|---|---|
Suldaanka sedexaad ee mamaaliikta masar | |||||
Suldaanka masar | |||||
Xilka | Nofembar 1259 – 24 Oktoobar 1260 | ||||
Ka horeeyay | Mansuur cali | ||||
Ku xigay | Daahir Beebaris | ||||
Suldaan of Shaam | |||||
Reign | Sebtembar 1260 – 24 Oktoobar 1260 | ||||
Ku xigay | Daahir Beebaris | ||||
Dhashay | 2 Nofembar 1221 Samarqanda, Dawladii khawaarzimiyiinta | ||||
Dhintey | 24. Oktoobar 1260 Alsaalixiya, dawladii Mamaaliikta | (da'da 38jir) ||||
Ku aasan | Qaahiro | ||||
| |||||
Saldanad | Dawladii Mamaaliikta | ||||
Diinta | Islam |
Horaantiisa
[wax ka badal | wax ka badal xogta]wuxuu ku dhashay magaalada samarqanda xiligiidawlada khawaarzimiyiinta, qoyska talada haayay ayay is ku dhawaayeen, aabihiis mamduud wuxuu ina adeer la ahaa Suldaanka khawaarzim calaaudiin, tataarka ayaa ku soo duulay oo dumiyay dawlada khawaarzimiyiinta, aabihiis mamduud wuxuu ku shahiiday dagaalada[1], quduz oo xiligaas yaraa waxaa qafaashay tataarka, waxaana adoon ahaan looga gaday mid ka mid ah hantiilayaasha shaam, wax barasho ayuu helay quraanka iyo xadiiska ayuu bartay, mudo ka dib mid talyo ah oo dawlada ayuubiyiinta ka mid ahaa ayaa iibsaday, quduz wuxuu ka mid noqday ciidankii la dagaalamaayay gaalada, tababro fiican ayuu qaatay, Suldaanka ayuubiyiinta saalax ayuub oo aad ugu dadaalaayay iibsashada adoomaha ayaa soo gatay, wuxuuna ku daray adoomihiisa, quduz wuxuu sii watay tababarka ilaa uu noqday mid jago fiican gaaray.
Qabashada xilka
[wax ka badal | wax ka badal xogta]La dagaalanka tataarka
[wax ka badal | wax ka badal xogta]Dilkiisa
[wax ka badal | wax ka badal xogta]Shaqsiyadiisa
[wax ka badal | wax ka badal xogta]Xigasho
[wax ka badal | wax ka badal xogta]- ↑ وا إسلاماه، علي أحمد باكثير صفحة 15